اشعار

بهـار بنـدگی‌ام را خـودم خـزان کـردم            گـنـاه کـردم و از کرده‌ام زیـان کـردم

چـقـدر دل، سـرِ آمـال خـویـش آزردم            چه کارها که برای دو لـقمه نان کردم

رضای صاحب خود را نکرده‌ام منظور            نگاه بر سخن و حرف این و آن کردم

به جای خیر فـقط دردسر شدم عمری            همیشه خون به دل صاحب الزمان کردم

مرا گرفت به آغوش و زیر و رویم کرد            همین که وضع بدم را کمی بیان کردم

هزار بار زمین خوردم و خدا را شکر            هــزار بـار تـوسـل بـر آسـمـان کـردم

مرا همیشه دعا کرد و مهربان تر بود            از آن چه در همۀ زندگی گـمان کردم

همین که فـاطـمه گـفـتم مرا خریـد آقا            قـسم به فـاطمه صد بار امتحـان کردم

دم غـروب غـریـبـانـه گـریـه و زاری            بـرای غـربت آن قـبـر بی‌نـشان کردم

پرش شکسته پرستو و در قنوتش خواند:            هـوای پـر زدن از بـین آشـیـان کـردم

برای آن که نبـیـند عـلی چه شد دسـتم            سه ماه بازوی خود را از او نهان کردم

دوبـاره گرد یتـیـمی نشـسته بر مویت            و رود رود عزا جاری است از رویت

به یاد مادرت امشب نشـسته می‌خوانم            نـماز صبر به محـراب طاق ابـرویت

گمان کـنم که شـمـیـم مـدیـنـه را دارد            اگر به ما رسد امشب نسیمی از کویت

دوباره دست گـدایی دراز خواهم کرد            برای گریه به غـم‌های مـادرت سویت

شبـیه قامت زهـرا شکـسته است قدت            شبـیـه زانـوی مـولا خـمـیـده زانـویت

به یـاد زیـنـبی و گـیـسوی پـریـشانـش            اگر دوباره پریشان شده است گیسویت

برو مدینه و از مرتضی بپرس چه شد            که رفت نیمه شب از آشیان پرستویت

از نـحـسی گـنـاه بـهـایـم عـوض شـده            حال دعـا و سوز و نـوایم عوض شده

خـیـلی دعـا بـرای ظهـورت نکـرده‌ام            یادت نـبـوده‌ام که دعـایـم عـوض شده

یک روز غرق شهوت و یک روز مست جاه            معـلـوم می‌شود که خـدایم عوض شده

چشمی که خشک شد به امامش نمی‌رسد            حالات چشمِ عـقـده گشایم عوض شده

دیشب دعام کردی و بی‌خود نبوده که            از صبح زود، حال و هوایم عوض شده

تو رحـمـتی و با نظـرت سوی نـامه‌ام            با فعل خیر، جرم و خطایم عوض شده

آلـــوده‌ام قــبــول ولــی بـی‌پــنـــاه نـه            اصلا مگـر امام رضایم عوض شده؟!

خیبر شکن مقابل زهرا نشست و گفت:            در بسـتری و حال سـرایم‌ عوض شده

زهـرا تـمـام قـوّت جـان مـنـی، بـخـند            با گـریـه‌ات زمانه بـرایـم عـوض شده

دیشب عـبـام را رویت انـداخـتـم ولـی            دیدم سحر که رنگ عبایم عوض شده

رانـدن درمانـدگان اصلا نمی‌آید به تو            جز عطا، ای آسمان اصلا نمی‌آید به تو

دلـشکـسته آمـدم سویت، پـنـاه آورده‌ام            دل شکستن بی‌گمان اصلا نمی‌آید به تو

من سرم خورده به سنگ و ناتوان برگشته‌ام            قهـر با این ناتـوان اصلا نمی‌آید به تو

حق من این است رسوایم کنی با این وجود            حضرت صاحب زمان اصلا نمی‌آید به تو

ما عزاداران زهرائیم، پس با این حساب            بـستن در رویـمان اصلا نمی‌آید به تو

دید، حیدر همسرش را مو پریشان، ناله زد:            ای بهار من، خزان اصلا نمی‌آید به تو

تو سـتـون لشکـر مرد غریب یـثـربی            فـاطـمه، قـدِ کـمان اصلا نمی‌آید به تو

وقتی میان روضه‌ها باگریه خلوت میکنم           آقا شبیهِ تو کمی، احساس غربت میکنم!

وقتِ خطا، الاّ شما، بوده حواسـم بر همه           از اینکه هستی شاهدم، همواره غفلت میکنم

وقـتی برای تو نشد، سودی ندارد ندبه‌ها           با اسم تو از عشق تو، من کسب شهرت میکنم!

تنهاترین مردِ زمان، در جمعه‌های بی‌کسی           حاضر شما هستی و من، هر هفته غیبت میکنم!

از معـصیت تـنهـا شدم، آلـودۀ دنـیا شدم           دارم برای لـذّتِ یک روزه همّت میکنم!

حُبّ علی و آل او، خیرالنعم باشد ولی…           من با گناه و معصیت کُفرانِ نعمت میکنم!

حالا نشسته غـصّۀ، عالم به رویِ سینه‌ام           از دست نَفسِ سرکشم، اینجا شکایت میکنم!

یاد شهـیدان حـرم، خـیلی خجالت میکشم           از اینهمه جاماندگی، احساس ذلّت میکنم!

با اینهمه در دو جهان، با آبرو کردی مرا           بر نوکـرانِ مـادرِ سادات خـدمت میکنم!

دلتنگِ صحنِ حیدرم، بی‌تابِ شهر کربلا           دورم ولی با چشمِ دل دارم ‌زیارت میکنم!

مادر به من آموخته، باید فدای دین شوم           دار و ندارم را فـقط وقف ولایت میکنم!
آه از دَمی که فاتحِ خیبر شنید این جمله را           زهرا بلا گردانِ تو، جان را فدایت میکنم!

غصه نخور با فاطمه یاری نمیخواهی شما           من یک تنه از حرمتت، آقا حمایت میکنم!
شد خونِ زخمِ پیکرم، خط و نشانِ کوچه‌ها           خوردم زمین، خوردی زمین، هر دو میان کوچه‌ها!

رو بگـردانی زِ ما دنـیا جهـنم می‌شود            روزیِ ما روز و شب اندوه و ماتم می‌شود
پلکهایت باز کن درهای رحمت را نبند            بی‌نگـاه تـو دل ما خـانـۀ غـم می‌شـود

عاقبت هرکس دلش را شستشو داد از گناه            در حـریم آیـۀ تطهـیر، مَحـرم می‌شود

در سر و رویم شده پیدا دگر موی سپید            فرصت دیدار دارد روز و شب کم می‌شود
چون خَمِ گیسوی تو ای لیلیِ صحرا نشین            قامت چشم انتـظاران شما خم می‌شود
با تکـان ابرُوانت زود می‌ریزم به هم            نبـض عـالـم با نگاه تو منـظم می‌شود
یا ولی‌الله راضی می‌شوی از دست من؟!            با رضای تو رضای حق فراهم می‌شود
هرکه زهرا مادرت را الگوی راهش کند            وقت لبخند تو مشمول دعا هم می‌شود
خاک پای مادر تو سرمه چشمان ماست            دست بوسِ او رسول اللهِ خاتم می‌شود
شک ندارم که حسین هم با دعای مادرش            صاحب کرب‌و‌بلا، اربابِ عالَم می‌شود
گریه ما باعث تسکین قلبِ فاطمه است            این حسین جانها به زخم سینه مرهم می‌شود
فاطمیه کربلا شبهای جمعه دیدنی ست            مادرت صاحب عزای ذبح اعظم می‌شود
این پسر هم مثل مادر جای تنگی گیر کرد            دنده‌ها اینگونه شکلش نامنظم می‌شود

دستـم به دامـانت بـرایـم چـاره‌ای کـن            من جـز به دستانت به جایی دل نبستم
دریا به دریا می‌روم ساحل به ساحـل            شاید که مـوجی نـامه‌ات را داد دسـتم

اصلا خبر داری در این دوران غیبت            از دوریت یـعـقـوب‌های شهـر مُـردند
آن ندبه خوانان قـدیمی بعـد یک عمر            چشم انتظاری در فراقت جان سپردند

عـاشـق نـبـودم حـیـف، اما مطـمـئـنـم            اینجا کـسانی عاشقـت هـستـند برگـرد
در این شـب سـرد زمـستـانی هـنـوزم            یـل‌هـا به یـلـدای تـو دلبـستـنـد برگـرد

آقــا بــیــا تـا مـــردم دنــیــا بــدانــنــد            نـامـوس مـردم را نـبـایـد بـا لـگـد زد
سیلی بزن آن بی‌حیایی را که یک روز            در کوچه با سیلی به مادر حرف بد زد

بـی‌آبـروهـایـی کـه در روز دوشـنـبـه            گـل را میان کوچـه‌ها گـلـبرگ کردند
در کـوچـه‌هـای شهـر بی‌رحـم مـدیـنه            روزی حسن را عاقبت دق مرگ کردند

مـادر که بـاشد زنـدگـی زیـباست امـا            مـادر نـبـاشـد زنـدگـی مـعـنــا نــدارد
ارواح خـاک مــادرم دنـیـا پـس از او            چـیــزی بــرای خــنــدۀ بــابــا نــدارد

مـادر به فکـر بچـه‌هـایش هست حـتی            وقـتی که زیر خـاک بـاشد در مـدیـنه
مادر به صحرا می‌رود آن ساعتی که            یک چکمه سنگینی کند بر روی سینه

یک جهان روضه و یک چشم پُر از نم داری            آه، آقـای غــریـبـم به دلـت غــم داری

دردِ بی مادری ای کاش دوایی می‌داشت            فـاطـمـیّـه  شده و اشـک دمـادم داری

صاحبِ مجلس روضه، غم مادر دیدی            بر درِ خـانۀ  خود، بـیـرق ماتـم داری

دردِ دل کـن که نگـویـنـد غـریـبی آقـا            بین این سینه زنان، مونس و مَحرَم داری

دلِ یعقـوبیِ مادر ز فراقت خون است            یوسف مصر بقا، قصد سفر هم داری؟

دل، حسینـیّۀ چشمان تو شد مـولا جان            باز هـم وقت عـزا، یـاد مُـحـرّم داری

گاه در کوچه و گه کرب وبلا می‌گریی            داغ یک پهـلو و انگـشتـر خـاتم داری

این روزها نگاه تو از خون دل تر است            گـویـا دلت حسیـنـیۀ اشک مـادر است

شال عـزا دوبـاره نـشسته به دوش تو            شالی که حیف، سوخته از آتش در است

گـلـبـرگ های گـونۀ شبـنـم گـرفـته‌ات            زخمی، شکسته، نیلی، چون یاس پرپر است

ای وارث تـمـامـی غـم‌هـای اهـل بیت            این روزها غریبی تو مثل حیدر است

چـون دیـده‌ام تو را و سـلامت نـداده‌ام            یا تو سلام کرده‌ای و گوش من کر است

مُردن میان روضه اگرچه سعادت است            در روضه‌های فاطمیه باز بهتر است

زیرا که اشک یک شبِ این فاطمیه‌ها            بـا گـریـۀ تـمـام مـحــرم بـرابـر اسـت

حـالا بیا و روضه بخـوان آتـشـم بزن            چشمم به نالۀ تو و یک وای مادر است

یا رب کجا رواست زنی را کتک زنند            وقتی که زن مقابل چشمان شوهر است

بی‌تو هر جا می‌روم احساس غربت می‌کنم           راه بر جایی ندارد هر چه همّت می‌کنم
بی‌تو آرام و قـراری نیست در دنیای ما           دور مانده از خوشی با هر که صحبت می‌کنم

نامـۀ اعـمـال من حـال تو را بـد می‌کـند           جمعه‌ها بدجـور احساس خجالت می‌کنم
غیر تو هر کس رفیقم شد نزد چنگی به دل           بعد ازین تا زنـده‌ام با تو رفـاقت می‌کنم
روز و شب فکر همه هستم ولی فکر تو نه           حال هر کس جز تو را آقا رعایت می‌کنم
من که باری بر نمی‌دارم ز روی شانه‌ات           با چه رویی بر تو اظهار ارادت می‌کنم
تـا نـرفـتـه فـاطـمــیـه آبـرویـم را بـخــر           فکر کن که مادرت گفته وساطت می‌کنم

گـدای اهل بـیـت تا به آسـتـانـه می‌رسد           عطا و لطف هل اتی ز هر کرانه می‌رسد

ولیِ عصر هر کجا همیشه شد گره گشا           به سوی ما عنایتش به هر بهانه می‌رسد

اگرچه بی‌لـیـاقـتـم، بـرای یـار زحـمـتم           خوشم سلام هر سحر به آن یگانه می‌رسد

به خاک غم نشسته‌ام، چراکه پَر شکسته‌ام           مگر پرنده این چنین به آشیانه می‌رسد؟!

شده امیـد من هـمه، نـوای یابن فـاطـمه           به داد من همین نـوای عاشقانه می‌رسد

رسیده وقت پا شدن، به هوش باش سینه زن           به شهر ما دوباره خیر مادرانه می‌رسد

فقط نه بیت هل اتی، به شعله سوخت از جفا           تمام نار دوزخ از همین زبـانه می‌رسد

بس است بهرِ گل همین، که خوب پرپرش کند           به سمت صورتش که باد تازیانه می‌رسد

به روی خاک مادری نشسته است ای خدا           گمان کنم به سختی آخرش به خانه می‌رسد

دلیل غـاضریه در وجـود فـاطمیه است           بدون فـاطمیه کس به کـربـلا نـمـی‌رسد

لطفی نما غلام به لب جان رسیده را            بشنو فغان این دل در خون تپیده را

چـشمی دگر بده صنما تا كه بنگـرم            آن خـال گـوشـۀ لـب تو آرمـیـده را

روح لطیف تو نفـس پـاك و حق تو            در بند خود كشیده صفای سپـیده را

صف بسته‌اند سرو و صنوبر به راه تو            تا خـم كـنند پـیـش تو قـد كـشیـده را

امشب بیا كه سینه پُراز شور عشق توست            تا فـرش پـای تو بنـمایم دو دیـده را

جانا... دلـم هـوای تو كرده تفـضّلی            وقف تو كرده‌ام دل از غم رمیده را

پرده بكش ز چهره ببینم دمی تو را            بر من نشان بـده وجـنـات نـدیـده را

شد فاطمیه و دل ما مست فاطمه است            بر ما عیان نما حـرم آن شهـیـده را

اشك مرا بگـیـر و ببر نـزد فـاطـمه            مرهـم گـذار زخم تـن قـد خـمیده را

ما را ببر به علقمه یا اینكه خود بیا            تشریـح كـن قـصۀ جـسـم دریـده را

تیغ دو سر بكش ز نیام و بریز سر            بستان تقاص خون سرِ سر بریده را

عـاقـبـت دردم دوا خـواهـد گـرفـت            دامـنـت دست مـرا خـواهـد گـرفت

هر شب "الـلهم عجل..." خـوانده ام            روزی آخر این دعـا خواهد گرفت

من اگـر مُــردم غــبــارم عــاقـبـت            روی دامـان تو جـا خـواهـد گـرفت

ای ز مـادر مـهـربـان تـر خـوب‌تـر            کی دلـت از دست ما خواهد گرفت!

چشمت این ایـام خون خواهد شد و            قلبت از این روضه‌ها خواهد گرفت

تو اگر یک بار روضه خوان شوی            روضـۀ ما تـازه پـا خـواهـد گـرفت

روشن است از حال و روز مادرت            زود بیـمـارت شـفـا خـواهـد گرفت

بعـد از این هـمسایه راحت می‌شود            حـیـدر از فـردا عـزا خواهد گرفت

فـاطــمــیــه عـاقـبـت از دسـت تــو            دست من یک کـربلا خواهد گرفت

مـادری دارم به نـام بـانـوی روز الـست           دست و بازوی خدا را اوست چون بازو و دست

مادری دارم که شأنش در حدیث قدسی است           او همان سرلوحۀ لوح و قلم بود از الست

مادری دارم که هستی هست زیر چتر او           در هدایت شیوه‌ای دارد جهان را، چیره دست

مادری دارم که با فـتح المبینِ کـوچه‌اش           نقطۀ عطف دفاعش از علی پشت در است

انقلاب فـاطمی دست عـلـی را بـاز کرد           ورنه محکم ریسمانِ جهل را ابلیس بست

بازوی زهرا شکست و دست مولا بسته شد           شد از اینجا کوثرِ قرآن به عالم سرپرست

کوچه را گفتم که سیلی نور چشمش را گرفت           آنقدر گویم که حتی از حسن هم دیده بست

آشنـاتـر از هـمـه بـا مـادرم، دیـوار شـد           چادرش خاکی شد و رویش از آن دیوار خست

گـوشواری که جـدّم هدیه بر او داده بود           پیش من شد پاره پاره،لالۀ گوشش شکست

بسکه اهل کذب تکذیبش نمودند ای دریغ           تار و پود آرزوهای عـلی از هم گسست

آنکه نور سجده‌اش روشن تر از خورشید بود           یک تنه جنگید با خفـاشهای شب پرست

مادر من با چهـل نامرد جـنگـید آشکـار           ای بنازم همتش را یک زن و این ناز شَست

نور را با تارِ بی‌پروا چکار ای اهل درد؟!           هـیـزم آوردند مـردم! مردم آتـش پرست

مادری دارم که پشت در سپر شد بر علی           سیـنۀ گـنجـینۀ اسـرار پشت در شکـست

بی‌امان ضرب لگـد آمد به درب سوخته           ضربه‌ها از بسکه سنگین بود او از پا نشست

مادرم از زیر در می‌خواند مولا را به خویش           پایکوبان حمله ور بودند و مادر پای بست

جـانشین وحـی، شد خـانه نـشین امّا نشد           بعد پیغـمبر دمی دین خـدا بی‌سـرپرست

خود تسلی می‌دهم خود را در این داغ بزرگ           نالۀ مادر به گوش آید هنوز از دوردست

آقا سـلام، روضـۀ مـادر شروع شد            باران اشک های مکـرر شروع شد
آقـا اجـازه هـست بخـوانـم برایـتـان            این اتفـاق از دم یک در شروع شد

تا ریشه های چـادر خـاکی مـادرت            آتش گرفت،روضه معجر شروع شد
فـریـادهای مـادر پهـلـو شکـسته‌ات            تا شد فشار در دو برابر شروع شد
این ماجرا رسید به آنجا که نیمه شب            بی اخـتـیار گریه حـیـدر شروع شد
وقتی رسید قصه به اینجای شعر من            ایام خانه داری دختر شروع شد ...
دختر رسید تا خود آن لحظه‌ای که ظهر            یک ماجرا به قـافیه سر شروع شد

با "محبّت" آمدی، صید کـمندم کرده‌ای           با هـمین ترفـند سـاده، پـایـبـندم کرده‌ای

بی‌بهاتر از همه هستم ولی با لطف خود           در میان عـاشـقـانت ارجـمنـدم کرده‌ای

بـار سنگـین گـنـاهـانم ذلـیـلـم کرده بود           با نگـاه رحـمت خود سربـلـندم کرده‌ای

در پـنـاه گـرم آغـوشت مرا جـا داده‌ای           در پناه خود مصون از هر گزندم کرده‌ای

بیشتر از دیگران دارم صدایت می‌زنم           بیشتر از دیگران چون دردمندم کرده‌ای

راستش این است آقاجان اگر می‌خواهی‌ام           چون مُحب مادرت بودم، پسندم کرده‌ای

تا قیامت روزی‌ام از خوان زهرا می‌رسد           شاکرت هستم که بر او مستمندم کرده‌ای

در خانه کیست تا که مرا یاری‌ام کند؟            با این هـمه گـنـاه و خـطا یـاری‌ام کند
گفتم دخیل حضرت صاحب زمان شوم            گـفـتـم قـسم به فـاطـمـه تا یاری‌ام کند

وقـتـی سـرم مقـابـل بیـگـانـه خـم شده            دیگر چگـونه قـبـله نـما یاری‌ام کند؟!
خود را کشانـده‌ام وسط اهل مغـفـرت            شـایـد کـنـار اهـل دعـا یــاری‌ام کـنـد
با معـصیت چـقـدر دلش را شکـسته‌ام            بـایـد ازین به بـعـد حـیـا یـاری‌ام کـند
باید دلـم شکـسته شود تا که دیـده‌ام...            در لا به لای زمـزمـه‌هـا یـاری‌ام کـند
مثـل همیشه چـشم به راهش نـشسته‌ام            تا که خـودِ امـام رضـا یــاری‌ام کـنـد
دلگـرم قـول های رئــوفـانـه مـانــده‌ام            او قـول داده است سه جـا یاری‌ام کند
در روضه‌های فاطمیه مادری غریب            با دست هـای عـقـده گـشا یـاری‌ام کند
آتش گـرفـت چـادر زهـرا و نـاله زد:            سلمان کجاست تا که عـبا یاری‌ام کند
حالا که دست شیر خدا بسته شد به صبر            فـضه به جـای شیـر خـدا یـاری‌ام کند

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چه می‌شـود آیـی            ببین که کاسۀ صبرم ز غصه لبریز است

قسم به عصمت زهرا کسی که در قلبش            ولایت تو نـدارد فـقـیر و بی‌چـیز است

بـه انـتـظـار قـدومـت مـسـافـر زهــرا            ببین که جمعه به جمعه گدا سحر خیز است

به عـالـمی نـفـروشم دمی ز حـالـم را            که انتظار فرج قـیمتی ترین چیز است

فقط تویی که زیارت نموده‌ای هر شب            امام زادۀ نـازی که بیـن دهـلـیـز است

یگـانـه مرهم یـاس شکـستـه سیـنـه بیا            غـریب خـستـه دل و دلـبـر مدیـنه بـیا

پـای دعـایم با گـنـه زنجـیـر گـشتـه            «آقا بیا» هایم چه بـی‌تـاثـیر گـشتـه

من خواب دیـدم مـاه پشت ابر مانده            خوابم به هجر روی تو تعبیر گشته

هر جمعه که خورشید در حال غروب است            در چشم من غمگین‌ترین تصویر گشته

لیلای من کم کم تو را افسانه خوانند            مجنون به راه عشق تو تحقیر گشته

آقا بیـا تا عـشق رنگ و بو بگـیـرد            دنیا بـدون روی تو دلـگـیـر گـشتـه

از نـوجـوانی انتـظارت را کـشیـدم            حالا دگر چـشم انتظارت پیـر گشته

ترسم که من هم با غم هجرت بمیرم            از بس که در امر فرج تاخیر گشته

امـروز دنیـا در پـی مـوعـود بـاشد            شکر خـدا عشق تو عـالم‌گـیر گشته

بـایـد بـیـایـی تا بـگــیـری انـتــقــامِ            آن سوره‌ای که با لگـد تفسیر گشته

آقـا الـهـی بـشکـند دست کـسـی کـه            در کوچه‌ها با مـادرت درگیر گشته

حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده            غیبت جان کاه تو آقا چه طولانی شده

می‌رسد فصل بهار و ای بهـار من بیا            از غـم دوری تو این دیده بارانی شده

این گدای روزهای جمعه‌ات یابن الحسن            خـانۀ امیّـدهـایش رو به ویـرانـی شده

فاطمیه می‌رسد بانگ عزا سر می‌دهند            نوکرت را یک نگاهی کن پریشانی شده

روضه‌های مادر و میخ در و چند بی‌حیا            حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده